نگاهی به فیلم «دروغ‌های زیبا»؛ سوغات هند
فیلم در نمایشی بدون افت و خیز و فاقد جذابیت، بیشتر به تلاشی در جهت تحقق سبد متنوع سینمایی بخش سودای سیمرغ جشنواره می‌ماند و نمی‌تواند توجه اهالی رسانه در سالن برج میلاد را به عنوان اولین فیلم اکران شده در جشنواره به خود جلب کند.
به گزارش پایگاه خبری 24، از آن روزی که نخستین فیلم بنگالی با عنوان چهره و نقاب در پاکستان شرقی ساخته شده تا به امروز که جمیعت سالانه سینماروی این کشور حدودا به پنجاه میلیون نفر رسیده و فیلمسازان همچون منتظر رحمان‌اکبر و تنویر مکمل و مصطفی سرور فروکی و ... فیلمهای مطرح‌تر و قابل تامل‌تری در این سینما ساختند حدود هفتاد سال می‌گذرد.
سینمایی که مخاطبانش محدود به بنگلادش نمی‌شوند و کشورهای هند، نپال، پاکستان و ... هم از تولیدات سینمایی این کشور استقبال می‌کنند. از این رو حضور یک فیلم بنگلادشی در جشنواره فیلم فجر میتواند قدمی در جهت آشنایی مخاطبان با سینمای این کشور شود و بتواند علاقه‌مندانی در سینمای ایران پیدا کند.
دروغ های زیبا، محصول مشترک ایران و بنگلادش به کارگردانی و نویسندگی مرتضی آتش‌زمزم که در سینمای ایران بیشتر به ساخت فیلمهای حوزه کودک و نوجوان مشغول بوده، بیش از آنکه به هدف اشاره شده در جهت شناخت سینمای این کشور آسیایی بپردازد، به تلاشی ساده انگارانه در خلق ملودرامی کم‌جان و کم‌رمق تبدیل شده است. ملودرامی که به جهت فقدان المانهای مرسوم و همیشگی سینمای هند و عدم برخورداری از سکانس های محبوب فیلمهای آن دیار، حتی مخاطبان و علاقه‌مندان سینمای هند در ایران را نیز راضی نخواهد کرد و با داستان یک خطی و بدون جذابیت خود نمی‌تواند نظر مخاطبان را به خود جلب کند.
فرشته با درگیری‌ها و مشکلاتی که در محل کار دارد در تلاش است پول لازم برای خرید وسیله نقلیه شوهرش را تامین کند و بدین شکل عاشقانه در مشکلات، همسرش با همراهی کند. اما ناشنوا بودن کودکی به نام دیطا او و همسرش را آزار میدهد و آنها در تلاش هستند تا پول مورد نیاز برای عمل کودک را فراهم کنند. داستانی که سعی دارد با دیالوگ‌های گل درشت و شعاری، چهره کریه فقر را پیش چشم مخاطبان را به نمایش بگذارد و برانگیختن حس ترحم تماشاگران، انسانیت و اخلاق را یادآوری کند.
فیلم در نمایشی بدون افت و خیز و فاقد جذابیت، بیشتر به تلاشی در جهت تحقق سبد متنوع سینمایی بخش سودای سیمرغ جشنواره می‌ماند و نمی‌تواند توجه اهالی رسانه در سالن برج میلاد را به عنوان اولین فیلم اکران شده در جشنواره به خود جلب کند. از سویی دیگر، در جهت نمایش همکاری ایران در ساخت این فیلم و به واسطه اینکه عملا مشخصه یا ویژگی انحصاری و خاصی از سینمای ایران در این فیلم مشاهده نمی‌شود، نویسنده تلاش کرده با نمایش بخشی از جشن نوروز و پخش ترانه‌ای از گروه کر دختران، پل ارتباطی فرهنگی میان این دو کشور ایجاد کند که این امر به واقع در خروجی فیلم محقق نشده است. از این رو دور از ذهن نیست که فیلمی که هیچ نکته مثبتی برای علاقه‌مندان سینمای ایران و همین طور علاقه‌مندان سینمای هند در ایران ندارد، از سوی مخاطبان ایرانی مورد توجه قرار نگیرد. هرچند که بر مبنای اخبار منتشر شده فیلم با نام فرشته در کشور بنگلادش مورد توجه قرار گرفته و احتمال حضور این فیلم به عنوان نماینده کشور بنگلادش در مراسم اسکار دور از ذهن نیست؛ کشوری که سینمایش با نام غیررسمی دالیوود در جهان شناخته می‌شود.