انشقاق در جبهه پایداری

به گزارش 24 آنلاین، روزنامه ایران نوشت:

تا حالا سابقه نداشته که یک چهره منتهی الیه راست علیه عضو دیگری از همین جریان  اظهارنظر کند. کار از «اظهارنظر» هم گذشته است. سیدمحمود نبویان حرف‌های حمید رسایی را «تکذیب» کرد. این اظهارنظر نبویان حامل چند معنی است؛ اول اینکه در مقابل رسایی  از قالیباف در مقام رئیس مجلس دفاع کرد.

دوم اینکه به‌جای گفت‌و‌گوی خصوصی با رسایی یا همفکران او و تلاش برای مجاب کردن آنان در این گفت‌و‌گوی خصوصی، از یک تریبون عمومی به این شبهه رسایی مبنی بر اینکه درباره ابلاغ نشدن قانون عفاف و حجاب مصوبه‌ای در شورای‌عالی امنیت ملی وجود ندارد، پاسخ داد. اما در همین متن کوتاه، فقط اظهارات رسایی را تکذیب نکرد، بلکه به نوعی اظهارات سعید جلیلی را هم تکذیب کرد، زیرا آنچه رسایی در مجلس گفت، براساس اظهارات جلیلی مطرح شد. جلیلی در یک نشست دانشجویی درباره ابلاغ نشدن قانون عفاف و حجاب، گفته بود که چنین مصوبه‌ای در شورای‌عالی امنیت ملی وجود ندارد. این فعل و انفعالات، اظهارنظر و تکذیب و باز هم تکذیب و اظهارنظر، حداقل یک نکته را مسلم می‌کند: نبویان عضو باسابقه جبهه پایداری در این فقره یا در این مرحله از فرآیندهای سیاسی، در درجه اول پشت رئیس مجلس و در درجات دیگر پشت رئیس‌جمهوری و پشت شورای‌عالی امنیت ملی درآمد و حاضر نشد پشت رسایی و پشت جلیلی در بیاید. این همان اتفاق بی‌سابقه در این جریان است، اما این فقط یک اتفاق تک یا منفرد نیست. این رویداد اگر با سوابق مشابه سنجیده شود، از وقوع یک تغییر مهم خبر می‌دهد.

پس از گذشت دو انتخابات مجلس و ریاست جمهوری، که اختلاف‌ها درون جبهه پایداری بروز کرد، حالا موضوع دیگری برای بیان اختلاف‌نظر‌ها مطرح شد. قانون مناقشه‌برانگیز عفاف و حجاب همین موضوع است. طیف مشهد جبهه پایداری به همراه نمایندگان همسو همچون رسایی، بر ابلاغ و اجرای آن اصرار دارند. اما طیف دیگر که نبویان آنان را نمایندگی می‌کند، از رئیس مجلسی حمایت می‌کنند که می‌گوید به دلیل مصوبه شورای‌عالی امنیت ملی امکان ابلاغ آن را ندارد.

این دو رویداد به اضافه اظهارنظر چندی پیش مجتبی آقاتهرانی دیگر نماینده جبهه پایداری در مجلس که هنگام صحبت کردن از قانون عفاف و حجاب، قدری ملایم‌تر از دیگر یاران خود بود، از یک تغییر بزرگ در این جبهه حکایت دارد. این شواهد بیانگر آن است که این جبهه دیگر مانند سابق منسجم نیست. انگاری برخی تعدیل شده اند و الزامات کار سیاسی و اجتماعی در ایران امروز را پذیرفته‌اند، الزاماتی که آنان را وامی‌دارد تا لبه تند کنش سیاسی خود را قدری کُند کنند. طیف دیگر اما در سال 1403 می‌خواهد همان راهی را برود که در سال 1390 آغاز کرده بود. درنهایت این پرسش مطرح است که آیا می‌توان برای مسعود پزشکیان، رویکرد وفاق او و صداقت در بیان مشکلات هم نقشی در این تغییر رویکرد قائل بود یا خیر؟