با تبدیل شدن آرد آلوده به حشرات به یکی از مواد غذایی اصلی، وزارت امور خارجه همچنان در حال "ارزیابی" محدودیت‌های اسرائیل در اجازه ورود کمک‌ها به غزه است
"هر روز خواب غذا می‌بینم"
این سخت‌ترین دوره‌ای است که از زمان آغاز جنگ نسل‌کشی اسرائیل علیه غزه در سال گذشته تحمل کرده‌ام. همه به شدت گرسنه‌اند.
طی هفته گذشته، من و خانواده‌ام مجبور شدیم غذای کنسرو شده حیوانات را با برنج بی‌کیفیتی که جویدن آن مانند پلاستیک است، مخلوط کرده و بخوریم. ما در دیرالبلح زندگی می‌کنیم، و مانند همه‌جای غزه، هیچ چیز برای خرید در بازارها نیست. معمولاً یک وعده غذا در روز می‌خوریم، که معمولاً شامل کنسروها، روغن زیتون و زعتر است. برای پختن نان، از آرد آلوده به حشرات استفاده می‌کنیم. بعضی روزها، وقتی هیچ چیز دیگری پیدا نمی‌کنیم، مجبوریم برای سبزیجات پوسیده قیمت‌های بسیار بالایی بپردازیم. دردهای شدیدی در معده‌ام دارم. ترجیح می‌دهم روزه بگیرم تا این غذاها را بخورم.
هر روز خواب غذا را می‌بینم. تصور می‌کنم یخچال‌مان پر از گوشت، کاهو، شیر و پنیر است. بعضی شب‌ها، وقتی گرسنه‌ام و هیچ غذایی ندارم، با خودم صحبت می‌کنم. آرزو دارم دوباره بتوانم دور میز شام با خانواده‌ام بنشینم. خواهرزاده و برادرزاده‌ام که هر دو ۲ ساله هستند، هر روز صبح گریه می‌کنند و تخم‌مرغ می‌خواهند. مادرهایشان نمی‌دانند چه کنند. برای کمی سرگرم کردن‌شان، به آن‌ها ویدیوهایی از تخم‌مرغ در اینترنت نشان می‌دهیم.
وضعیت در ماه گذشته خیلی بدتر شده است. اسرائیل عمداً ما را بیشتر از قبل در گرسنگی نگه می‌دارد.
بر اساس گزارش سازمان ملل، تعداد محموله‌های کمکی که در هفته‌های گذشته به نوار غزه وارد شده، کمتر از هر زمان دیگری از زمان آغاز جنگ در اکتبر ۲۰۲۳ بوده است. به‌طور میانگین، طی ماه گذشته روزانه کمی بیش از ۴۰ کامیون وارد غزه شده است. این در مقایسه با میانگین ۵۰۰ کامیون در روز قبل از این حمله اسرائیل است، که حتی آن زمان هم کافی نبود.
هفته گذشته یک هیئت مورد حمایت سازمان ملل هشدار داد و اعلام کرد که “احتمال قریب‌الوقوع و جدی قحطی در پی وخامت سریع اوضاع در نوار غزه” وجود دارد.
در واکنش به این هشدار، مدیر خاورمیانه‌ای آکسفام، سالی ابی خلیل، در بیانیه‌ای گفت: “اینکه کشوری قحطی را بر یک جمعیت تحمیل کند، جنایت علیه بشریت است. بیش از یک سال است که اسرائیل از گرسنگی به عنوان سلاح جنگی علیه غزه استفاده کرده و جهان نظاره‌گر این رویداد بوده است. وضعیت در شمال غزه اکنون به‌طور فاجعه‌باری بحرانی است و خانواده‌ها در آنجا عملاً هیچ غذایی برای خوردن ندارند. در جنوب غزه نیز اوضاع به‌سرعت در حال وخیم‌تر شدن است و تقریباً هیچ غذایی در بازارهای دیرالبلح باقی نمانده است.”
یاسمین ابوحمیدان، مادری با چهار فرزند که به دیرالبلح پناه برده، به سختی می‌تواند برای روز یک وعده غذا تهیه کند. چند هفته اخیر برای او کابوس بوده است، زیرا نمی‌تواند شیر، سبزیجات یا هیچ چیز مقوی‌ای پیدا کند.
او گفت: “اخیراً برای یک قوطی شیر و یک کیسه پوشک برای نوزاد یک‌ماهه‌ام بیش از سه ساعت در صف ایستادم، اما چیزی گیرم نیامد. وعده غذایی معمول ما لوبیا یا نخود پخته است، اما همیشه آن را نداریم یا حتی هیزمی برای پخت‌وپز نداریم. در عوض ممکن است با چند تکه نان بیات، کمی زعتر یا دکه بخوریم. اکنون پسر دوساله‌ام دچار خونریزی لثه شده است، زیرا شیر نداریم. در اینجا در غزه باید هزینه‌های گزافی بپردازیم تا کمی غذا بیاوریم. به عنوان مثال، باید ۲۰ دلار برای تهیه سوپ عدس بپردازید. این واقعاً دیوانه‌کننده است.”
وضعیت در همه‌جای غزه وخیم است، اما شمال آنجا از همه بدتر است؛ جایی که اسرائیل در پنج هفته گذشته کمپینی بی‌رحمانه برای پاکسازی قومی به راه انداخته و کمک‌ها را به‌طور کامل قطع کرده است. از هفته‌ها پیش هیچ کمک بشردوستانه‌ای وارد نشده و کمک‌ها به سختی می‌رسد.
اگر غذایی در شمال باشد، دسترسی به آن بسیار دشوار و خطرناک است. در اردوگاه پناهندگان جبالیا، عباس صالح، ۴۸ ساله، در راه رفتن به یک دکه موقت غذا برای پیدا کردن چیزی برای خوردن بود که یک تانک اسرائیلی به سمت او شلیک کرد و او و چند نفر دیگر را زخمی کرد.
او به «دراپ سایت نیوز» گفت: “اسرائیل عمداً افرادی را که به دنبال غذا و آب هستند هدف قرار می‌دهد. ما به سختی یک وعده غذا در روز می‌خوریم. در واقع، این وعده غذا نیست؛ فقط یک تکه نان یا یک قوطی غذای تاریخ‌گذشته است. در جریان این تهاجم اخیر، روزهایی را بدون یک لقمه سپری کردم. چند روز فقط یک بیسکویت خرما داشتم که آن را نصف کرده، نصفش را برای روز و نصف دیگر را برای شب می‌خوردم. گاهی گیاهانی مانند خرفه که در خانه رشد می‌کنند، می‌خوریم. حتی آب اینجا هم آلوده است.”
او ادامه داد: “بیش از ۳۰ کیلو وزن کم کرده‌ام. ما به‌طرز بی‌رحمانه‌ای گرسنه‌ایم و احساس می‌کنم بی‌انسان و دل‌شکسته شده‌ام. یک سال پیش خانواده‌ام را ترک کردم و تنها ماندم. نمی‌دانم آیا دوباره آن‌ها را خواهم دید یا خیر.”
ایالات متحده به اسرائیل اجازه داده این کار را انجام دهد. اسرائیل به‌خاطر حمله نسل‌کشی‌اش به غزه با هیچ عواقب واقعی‌ای مواجه نشده است؛ چه هدف‌گیری بی‌وقفه خانه‌ها، دانشگاه‌ها، مدارس، بیمارستان‌ها و مراکز آوارگان با بمب‌های آمریکایی باشد، چه استفاده از گرسنگی به عنوان سلاح جنگی.
ماه گذشته، وزیر امور خارجه آنتونی بلینکن و وزیر دفاع لوید آستین نامه‌ای به وزیر امور راهبردی اسرائیل، ران درمر و وزیر دفاع یوآو گالانت (که از آن زمان جایگزین شده است) ارسال کردند و خواستار پیشرفت در مدت ۳۰ روز برای بهبود شرایط بشردوستانه غزه شدند و اقدامات مشخصی از جمله ورود ۳۵۰ کامیون در روز را پیشنهاد کردند. امروز، در مهلت تعیین‌شده برای پایبندی، هشت سازمان بشردوستانه گزارشی را با «نمره‌دهی» به اقدامات اسرائیل در ماه گذشته منتشر کردند. گزارش اظهار داشت که “اسرائیل نه تنها موفق به رعایت معیارهای ایالات متحده نشد که نشان‌دهنده حمایت از پاسخ بشردوستانه باشد، بلکه اقداماتی را همزمان انجام داد که به‌طرز فاجعه‌باری وضعیت را در شمال غزه بدتر کرد. این وضعیت امروز از یک ماه پیش نیز بدتر است” و افزود که “تمام جمعیت فلسطین در شمال غزه در معرض خطر قریب‌الوقوع مرگ ناشی از بیماری، گرسنگی و خشونت قرار دارد.” این گزارش همچنین درخواست دولت بایدن را مورد انتقاد قرار داده و اعلام کرد که “۳۵۰ کامیون در روز حتی نمی‌تواند به سطح نیازهای ارزیابی‌شده برای پاسخ‌دهی در مقیاس بزرگ برسد.”
هفته گذشته، مت میلر از وزارت خارجه به‌طور موقت گفت اسرائیل نتوانسته است نیازها را برآورده کند، اما به شوخی گفت که نمی‌تواند نمره‌ای قبل از پایان ترم بدهد. واکنش او توسط یک خبرنگار در اتاق به‌دلیل «شوخی» مورد انتقاد قرار گرفت. اما با وجود ارزیابی او که اسرائیل در چندین مورد ناموفق بوده و با وجود اینکه کارت نمره تهیه‌شده توسط هشت سازمان امدادرسانی نشان می‌دهد که وضعیت اکنون از ۳۰ روز پیش بدتر است، معاون سخنگوی وزارت خارجه ودانت پاتل گفت که هیچ تغییری در سیاست ایالات متحده نخواهد بود و دولت همچنان در حال ارزیابی است.
علاوه بر کمک‌های بشردوستانه، اسرائیل به‌طور ناگهانی ورود همه کامیون‌های تجاری به غزه را نیز از اوایل اکتبر متوقف کرد. کامیون‌های تجاری قبلاً تحویل‌های کمک‌های بشردوستانه را تکمیل می‌کردند و انواع کالاهای اساسی مانند آرد، روغن، بیسکویت، شیر و غیره را تأمین می‌کردند. “قبل از توقف اخیر ورود تجاری، بیشتر نیازهای اساسی از طریق بازار تأمین می‌شد، نه کمک‌های بشردوستانه” گزارش سازمان‌های امدادی اعلام کرد. “بازیگران بشردوستانه بین‌المللی از ۳۰ سپتامبر به بعد هیچ ورودی از کامیون‌های تجاری را مشاهده نکرده‌اند.”
بازارها اکنون خالی شده‌اند و آنچه باقی مانده است حتی گران‌تر از قبل است.
حانی قرموط، یک جوان ۲۱ ساله که از روزهای ابتدایی جنگ آواره شده و اکنون با هفت عضو خانواده‌اش در حیاط آسیب‌دیده دانشگاه الاقصی در خان‌یونس در یک چادر زندگی می‌کند، گفت: “یک روز که پول داشتیم، رفتم تا کمی سبزیجات تقریباً پوسیده بخرم. برای دو سیب‌زمینی و سه گوجه‌فرنگی ۲۰ دلار پرداخت کردم. در میان خانواده، نان‌ها را به صورت سهمیه‌ای تقسیم می‌کنیم، مثلاً یک قوطی باقالی برای سه نفر و همین‌طور می‌گذرد” او گفت و بغض در گلویش داشت.
او گفت: “ساعت‌ها پیاده می‌روم تا مقداری سوپ عدس یا لوبیای پخته در سطل‌ها بیاورم. گاهی اوقات غذا داخل سطل‌ها با شن مخلوط می‌شود. ما واقعاً برای بدست آوردن غذا اینجا می‌جنگیم. هرگز تصور نمی‌کردم در طول زندگی‌ام چنین وضعیتی را تجربه کنم. این اوج تحقیر است و غذایی که می‌گیریم کافی نیست. ما دکه می‌خوریم که از خوراک دام تهیه می‌شود یا مقداری کنسرو ماهی تن. طعم بدی دارد، اما چاره‌ای ندارم.”
او افزود: “خیلی دوست دارم غذای مورد علاقه‌ام، شاکشوکا را بخورم. اما نه تخم‌مرغی هست و نه حتی گوجه‌ای برای درست کردنش. رنج ما غیرقابل توصیف است. درد ما بی‌اندازه است. ما گرسنه‌ایم و از ترس و سرما می‌لرزیم. اما هیچ‌کس برای توقف این تراژدی حرکتی نمی‌کند. نمی‌دانم این ماجرا چه زمانی پایان می‌یابد، اما تنها رویای من این است که روزی اعلام آتش‌بس را بشنوم و به خرابه‌های خانه‌ام برگردم و همه غذاهایی را که در ۱۴ ساعت گذشته آرزویشان را داشته‌ام، بخورم.”
مذاکرات برای آتش‌بس پیش نمی‌رود و اسرائیل هم اصرار دارد که نیاز دارد فشار را بر غزه حفظ کند تا به نتایج نظامی مد نظرش برسد.