۶۵ پزشک، پرستار و پارامدیک: آنچه ما در غزه دیده‌ایم
یکی از پزشکان داوطلب حاضر در غزه گفته است: در دوران فعالیت من به عنوان جراح تروما در غزه، تقریباً هر روز شاهد کودکانی بودم که به سر یا سینه‌شان شلیک شده بود و متأسفانه بیشتر آن‌ها جان خود را از دست دادند. پس از بازگشت به خانه، از یک پزشک دیگر شنیدم که این الگوی خشونت علیه کودکان در بیمارستان‌های مختلف غزه به طرز شوکه‌کننده‌ای رایج بوده است.
من به عنوان جراح تروما در غزه از ۲۵ مارس تا ۸ آوریل کار کردم. من به عنوان داوطلب در اوکراین و هائیتی هم کار کرده‌ام و در فلینت میشیگان بزرگ شدم. خشونت دیده‌ام و در مناطق جنگی کار کرده‌ام. اما در میان بسیاری از چیزهایی که در کار کردن در بیمارستانی در غزه به چشمم آمد، یک مورد به شدت مرا تحت تأثیر قرار داد: تقریباً هر روز که آنجا بودم، یک کودک خردسال جدید را می‌دیدم که به سر یا سینه‌اش شلیک شده بود و تقریباً همه آن‌ها جان می‌باختند. در مجموع، سیزده کودک. در آن زمان، فکر می‌کردم که این باید کار یک سرباز به‌خصوص و سادیستی باشد که در نزدیکی آنجا مستقر است. اما بعد از بازگشت به خانه، با یک پزشک اورژانس آشنا شدم که دو ماه قبل از من در بیمارستانی دیگر در غزه کار کرده بود. به او گفتم: «نمی‌توانستم باور کنم که تعداد زیادی از کودکانی که به سرشان شلیک شده بودند را دیدم.» در کمال تعجب، او پاسخ داد: «بله، من هم همین‌طور. هر روز.» اطلاعات گسترده‌ای درباره میزان ویرانی‌ها در غزه از داده‌های ماهواره‌ای، سازمان‌های بشردوستانه و وزارت بهداشت غزه به دست آمده است. با این حال، اسرائیل اجازه ورود خبرنگاران یا محققان حقوق بشر به غزه را نمی‌دهد، به‌جز تعداد بسیار کمی از سفرهایی که گزارشگران را همراه با ارتش اسرائیل به آنجا می‌روند. علاوه بر آن داستان‌های خبرنگاران فلسطینی در غزه، علی‌رغم خطرات زیادی که در گزارش‌دهی متحمل می‌شوند، به اندازه کافی خوانده نشده است. اما یک گروه از ناظران مستقل هستند که این جنگ را روز به روز از نزدیک دیده‌اند: کارکنان داوطلب بهداشت و درمان. از طریق ارتباطات شخصی در جامعه پزشکی و جستجوی فراوان آنلاین، توانستم با کارکنان بهداشتی-درمانی آمریکایی که از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ در غزه خدمت کرده‌اند، ارتباط برقرار کنم. بسیاری از آن‌ها پیوندهای خانوادگی یا مذهبی با خاورمیانه دارند. دیگران، مانند من، این پیوندها را ندارند، اما به دلایل مختلف احساس وظیفه کرده‌اند که به صورت داوطلبانه در غزه خدمت کنند. با استفاده از پرسش‌هایی که بر اساس مشاهدات شخصی و گفتگوهایم با پزشکان و پرستاران همکارم طراحی کردم، با همکاری تیم نظرخواهی نیویورک‌تایمز، از ۶۵ نفر از کارکنان بهداشت و درمان درباره تجربیاتشان در غزه نظرسنجی کردیم. پنجاه و هفت نفر، از جمله خودم، مایل بودند تجربیاتشان را به صورت علنی به اشتراک بگذارند. هشت نفر دیگر به صورت ناشناس شرکت کردند، یا به دلیل داشتن خانواده در غزه یا کرانه باختری، یا به دلیل ترس از انتقام‌جویی در محیط کار. این چیزی است که ما دیدیم:
۴۴ پزشک، پرستار و امدادگر شاهد موارد متعددی از کودکان هنوز به دوران نوجوانی نرسیده که در غزه به سر یا سینه شلیک شده بودند.
دکتر محمد رسول ابو نوار جراح عمومی، ۳۶ ساله، پیتسبورگ، پنسیلوانیا
"یک شب در بخش اورژانس، طی چهار ساعت، شش کودک بین ۵ تا ۱۲ سال را دیدم که همه‌شان یک زخم گلوله به جمجمه داشتند."
نینا نگ پرستار اورژانس، ۳۷ ساله، نیویورک، نیویورک
"کودکان بیماری که دچار زخم گلوله شده بودند، روی زمین درمان می‌شدند و اغلب به دلیل کمبود فضا، تجهیزات، کارکنان و پشتیبانی، روی زمین بیمارستان خونریزی می‌کردند. بسیاری به‌طور غیرضروری جان می‌باختند."
دکتر مارک پرلموتر جراح ارتوپدی و دست، ۶۹ ساله، راکی ماونت، کارولینای شمالی
"چندین کودک را دیدم با زخم‌های ناشی از گلوله‌های پرسرعت، که همگی به سر و سینه‌شان شلیک شده بود."
دکتر عرفان گلریا جراح پلاستیک و ترمیمی، ۴۸ ساله، شنتیلی، ویرجینیا
"تیم ما از حدود چهار یا پنج کودک، بین ۵ تا ۸ ساله، مراقبت می‌کرد که همگی یک تیر به سرشان شلیک شده بود. همه آن‌ها همزمان به اورژانس آمدند. همه آن‌ها جان باختند."
رانیا افانه پارامدیک، ۲۳ ساله، ساوانا، جورجیا
"کودکی را دیدم که به فکش شلیک شده بود. هیچ قسمت دیگری از بدنش آسیب ندیده بود. کاملاً هوشیار بود و از آنچه در حال رخ دادن بود آگاه بود. او به من خیره شده بود در حالی‌که در خون خودش خفه می‌شد و من تلاش می‌کردم با دستگاه مکش خراب، خون را بیرون بکشم."
دکتر خواجه اکرام جراح ارتوپدی، ۵۳ ساله، دالاس، تگزاس
"یک روز، در اورژانس، یک کودک ۳ ساله و یک کودک ۵ ساله را دیدم که هر کدام یک گلوله به سرشان اصابت کرده بود. وقتی پرسیدیم چه اتفاقی افتاده است، پدر و برادر گفتند که به آن‌ها گفته شده بود اسرائیل در حال عقب‌نشینی از خان‌یونس است. بنابراین، آن‌ها برگشتند تا ببینند آیا چیزی از خانه‌شان باقی مانده است یا نه. آن‌ها گفتند یک تک‌تیرانداز منتظر بود و به هر دو کودک شلیک کرد."
دکتر اهلیا کتان متخصص بیهوشی و مراقبت‌های ویژه، ۳۷ ساله، کوستا مسا، کالیفرنیا
"من دختر ۱۸ ماهه‌ای را دیدم که یک زخم گلوله در سر داشت."
دکتر ندال فراه متخصص بیهوشی، ۴۲ ساله، تولیدو، اوهایو
"من کودکان زیادی را دیدم. بر اساس تجربه من، اغلب جراحت ناشی از شلیک گلوله به سر آن‌ها بود. بسیاری از این کودکان دچار آسیب‌های مغزی دائمی و غیرقابل درمان شده بودند. تقریباً هر روز شاهد بودیم که کودکان با جراحت ناشی از گلوله به سر وارد بیمارستان می‌شدند."
روزنامه پرسش‌هایی درباره تجربیات این کارکنان حوزه سلامت آمریکایی به نیروی دفاعی اسرائیل (IDF) ارسال کرد. سخنگوی نیروی دفاعی اسرائیل با بیانیه‌ای پاسخی داد که در واقع پاسخ به این پرسش‌ها نبود. از جمله سوال‌ها این بود که آیا نظامیان این کشور گزارشی را درباره شلیک به کودکان زیر سن قانونی بررسی کرده‌اند یا اقدام انضباطی علیه سربازان بابت شلیک به کودکان انجام شده است یا خیر. بیانیه پاسخ با این جمله آغاز شد: «نیروی دفاعی اسرائیل متعهد به کاهش آسیب‌های غیرنظامیان در جریان عملیات‌های نظامی است. در همین راستا، نیروی دفاعی اسرائیل تلاش‌های زیادی برای برآورد و در نظر گرفتن آسیب‌های احتمالی به غیرنظامیان در حملات خود انجام می‌دهد. نیروهای دفاعی اسرائیل به‌طور کامل به رعایت تمامی تعهدات حقوقی بین‌المللی متعهد است.»
۶۳ پزشک، پرستار و امدادگر شاهد سوء تغذیه شدید در بیماران، کارکنان پزشکی فلسطینی و جمعیت عمومی بودند.
مریل تاییدینگز پرستار مراقبت‌های ویژه، ۴۴ ساله، سانتا فه، نیومکزیکو
"این افراد گرسنه بودند. من به سرعت یاد گرفتم که آب نخورم یا غذایی که آورده‌ام را در حضور کارکنان بهداشتی نخورم، زیرا آن‌ها چندین روز بدون غذا و آب بودند."
دکتر ندا فارح متخصص بیهوشی، ۴۲ ساله، تولدو، اوهایو
"سوء تغذیه فراگیر بود. دیدن بیمارانی با ظاهر کاملا اسکلت‌گونه که یادآور اردوگاه‌های کار اجباری نازی‌ها بود، امری معمول بود."
ابیراه محمد پرستار اورژانس و مراقبت‌های ویژه، ۳۳ ساله، دالاس، تگزاس
"هر کسی را که دیدم، عکس‌هایی از خودشان قبل از اکتبر نشان دادند. آن‌ها همگی بین ۲۰ تا ۶۰ پوند وزن کم کرده بودند. اکثر بیماران و کارکنان به شدت لاغر و دچار کم‌آبی به نظر می‌رسیدند."
اسما طه پرستار اطفال، ۵۷ ساله، پورتلند، اورگن
"رئیس بخش مراقبت‌های ویژه نوزادان تقریباً غیرقابل شناسایی بود - او نزدیک به نیمی از وزن بدنش را در مقایسه با ظاهر قبل از جنگ از دست داده بود. این تغییرات فقط جسمی نبودند؛ بلکه تأثیر عاطفی و روانی جنگ بر کسانی که به مراقبت از دیگران متعهد بودند، مشهود بود، حتی در حالی که با فقدان‌ها و چالش‌های شخصی خود دست و پنجه نرم می‌کردند."
دکتر ناهرین احمد پزشک ریه و مراقبت‌های ویژه، ۴۰ ساله، فیلادلفیا، پنسیلوانیا
"هر بیماری که درمان کردم، شواهدی از سوء تغذیه داشت. به عنوان مثال، بهبود ضعیف زخم و عفونت‌های سریع." دکتر آمان عوده پزشک اطفال، ۴۰ ساله، آستین، تگزاس
"مادران در بخش زایمان به دلیل سوء تغذیه، استرس و عفونت زایمان زودرس داشتند. شیردهی به دلیل کمبود آب و عدم تأمین غذایی مناسب، ضعیف بود." دکتر مایک مالاه جراح تروما، مراقبت‌های ویژه و عمومی، ۴۰ ساله، چارلستون، کارولینای جنوبی "تمام بیماران من دچار سوء تغذیه بودند، ۱۰۰ درصد."
دکتر دبورا ویدنر روانپزشک عمومی، کودکان و نوجوانان، ۵۸ ساله، هارتفورد، کنتیکت
"بیماران بسیار لاغر بودند. می‌توانستم ببینم که شلوارهایشان بزرگ است و کمربندهایشان را محکم کرده بودند."
۵۲ پزشک، پرستار و تکنسین اورژانس شاهد اختلالات روانی تقریباً عمومی در کودکان خردسال بودند و برخی از آن‌ها تمایل به خودکشی داشتند یا آرزو می‌کردند که ای کاش مرده بودند.
دکتر میمی سید پزشک اورژانس، ۴۴ ساله، المپیا، واشنگتن
"یک دختر ۴ ساله که دچار سوختگی‌های شدید در بدنش بود کاملاً از خود بی‌خود شده بود. او به فضای خالی خیره شده بود و لالایی برای خود می‌خواند. او نمی‌گریست، اما لرزان و در شوک کامل بود."
دکتر احلیا کتان متخصص بیهوشی و پزشک مراقبت‌های ویژه، ۳۷ ساله، کاستا مسا، کالیفرنیا
"هر کودکی که با او وقت گذراندم به من به عنوان یک مادر نگاه می‌کرد، برای امنیت. آن‌ها از نظر عاطفی و جسمی امنیت نداشتند و این برای ما کاملاً واضح بود، از طرز چسبیدنشان به ما و درخواستشان برای بردنشان به خانه در چمدان‌های ما."
دکتر تانیه حاج‌حسن پزشک مراقبت‌های ویژه اطفال، ۳۹ ساله
"یک کودک که تمام خانواده‌اش را از دست داده بود آرزو می‌کرد که او هم کشته شده بود و گفت: 'هر کسی را که دوست دارم در بهشت است. نمی‌خواهم دیگر اینجا باشم.'"
لاورا سووبودا پرستار زخم، ۳۷ ساله، مکوون، ویسکانسین
"در یک مرحله در حین بازدید از بیماران زخم در بخش اطفال، رئیس پرستاران دست من را گرفت و از ما خواهش کرد که کمک روانپزشکی برای آن‌ها در دفعه بعدی که می‌آییم، بیاوریم."
دکتر فروز سیدوا جراح تروما، مراقبت‌های ویژه و عمومی، ۴۲ ساله، لتروپ، کالیفرنیا
"بیشتر کودکان قطعاً لحظات شادی را تجربه می‌کردند، اما به طور کلی کودکان ترسیده، مضطرب، ناامید، گرسنه، تشنه و گیج بودند. یک پسر کوچک شدیداً آسیب‌دیده، با پای راست قطع شده و بازوی راست و پای چپ شکسته، بارها از مادرش می‌پرسید چرا نمی‌توانست با سایر اعضای خانواده‌اش بمیرد."
ابیره محمد پرستار اورژانس و مراقبت‌های ویژه، ۳۳ ساله، دالاس، تگزاس
"من چندین کودک را با جراحات ناشی از انفجاری و ترکش درمان کردم. بسیاری از کودکان استویکیزم نشان می‌دادند و حتی در هنگام درد نمی‌گریستند؛ این یک پاسخ روانی غیرمعمول در یک کودک است. ما مجبور بودیم بسیاری از زخم‌ها را بدون بی‌حسی بخیه بزنیم و کودکان در حالی که ما این کار را انجام می‌دادیم بی‌حال بودند، به جای اینکه مقاومت کنند. من کودکانی را دیدم که شاهد کشته شدن بسیاری از اعضای خانواده‌شان در مقابل خود بودند. آن‌ها همگی آرزو می‌کردند که مرده باشند و به خانواده‌هایشان بپیوندند. من کودکان و نوجوانانی را دیدم که نشانه‌هایی از خودآزاری مانند بریدگی روی ساعدشان داشتند."
دکتر محمد الجغبیئر پزشک ریه و مراقبت‌های ویژه، ۴۱ ساله، اوهایو
"بسیاری از کودکان برای روزها صحبت نمی‌کردند، حتی با خانواده‌‌هایی که در کنارشان بودند. یک کودک هدیه‌ای را که من آورده بودم، که یک ماشین پلاستیکی کوچک بود، قبول نمی‌کرد، زیرا نمی‌خواست به هیچ‌کس جز پدرش دست بزند یا صحبت کند."
دکتر آدام حماوی جراح پلاستیک و ترمیمی، ۵۵ ساله، ساوت برانزویک، نیوجرسی
"کودکانی که اندام‌های خود را از دست داده بودند و نمی‌توانستند بدوند یا بازی کنند به‌طور خاص گفتند که آرزو می‌کردند مرده بودند و برخی می‌خواستند خودکشی کنند."
دکتر مارک پرلموتر جراح ارتوپد و دست، ۶۹ ساله، راکی مانت، کارولینای شمالی "بسیاری از آن‌ها گفتند که آرزو می‌کنند بمب بعدی فقط به آن‌ها برخورد کند تا از عذابی که می‌کشند خلاص شوند."
رانیا افانه تکنسین اورژانس، ۲۳ ساله، ساوانا، جورجیا
"یک کودک پس از بمباران خانه‌اش با پدرش به بیمارستان آورده شد. پدرش عریان در رختخوابی کنار او دراز کشیده بود، در حالی که به فریادهای او گوش می‌داد و نمی‌توانست حرکت کند. کودک آسیب‌دیده بود، اما دردی نمی‌کشید. او برای مادر و پدرش فریاد می‌زد و از ترس در حالی که من او را در آغوش گرفتم و تا خوابش ببرد، آرام شد."
دکتر طلال علی خان متخصص کلیه و داخلی، ۴۰ ساله، اوکلاهما سیتی، اوکلاهما
"بسیاری از کودکان در غزه مانند کودکان عادی نیستند. به نظر می‌رسد که دوران کودکی آن‌ها پاک شده است. هیچ لبخندی، هیچ تماس چشمی. آن‌ها حتی مانند کودکان معمولی بازی نمی‌کنند. من آن‌ها را دیدم که فقط نشسته بودند و به دستان یا بطری‌های آبشان خیره شده بودند و تمایلی به تعامل با هیچ‌کس نداشتند."
۲۵ پزشک، پرستار و تکنسین اورژانس شاهد نوزادانی بودند که سالم به دنیا آمده بودند و به بیمارستان‌ها بازگشته و از کم‌آبی، گرسنگی یا عفونت‌هایی ناشی از ناتوانی مادرانشان در شیردهی و کمبود شیر خشک و آب پاک مردند.
لاورا سووبودا پرستار زخم، ۳۷ ساله، مکوون، ویسکانسین
"نوزادانی که به‌طور معمول در شرایط با منابع کافی زنده می‌مانند، در غزه جان سپردند. نوزادی که پزشک قلب اطفال ما شبانه به آن رسیدگی کرده بود، فوت کرد و بعداً آن روز من خانواده را دیدم که بدن کوچک او را در یک پوشش جراحی حمل می‌کردند."
دکتر ارحام علی پزشک مراقبت‌های ویژه اطفال، ۳۸ ساله، لوما لیندا، کالیفرنیا
"مادران گرسنه به بخش مراقبت‌های ویژه مراجعه می‌کردند و از ما خواهش می‌کردند تا شیرخشک برای تغذیه نوزادان تازه‌متولد شده‌شان بدهیم. نوزادان تازه متولد شده که فقط چند ساعت یا چند روز سن داشتند، با کم‌آبی شدید، عفونت و هیپوترمی به بیمارستان می‌آمدند. بسیاری از نوزادان به‌دلیل این شرایط که ۱۰۰ درصد قابل پیشگیری بود، جان خود را از دست دادند."
مریل تایدینگز پرستار مراقبت‌های ویژه، ۴۴ ساله، سانتا فه، نیومکزیکو
"این بسیار ساده است. یک نوزاد متولد شده از یک مادر دچار سوءتغذیه، در ادامه فقدان مواد مغذی، با مشکل در رشد روبرو خواهد بود."
ابیره محمد پرستار اورژانس و مراقبت‌های ویژه، ۳۳ ساله، دالاس، تگزاس
"صدها خانواده بی‌خانمان در داخل و اطراف بیمارستان زندگی می‌کردند. نوزادان نشانه‌های کم‌آبی حاد از جمله بی‌حالی، فرورفتگی جمجمه و چشم‌ها، عدم اشک هنگام گریه و عدم تولید ادرار را نشان می‌دادند."
مونیکا جانستون پرستار مراقبت‌های ویژه سوختگی و زخم، ۴۵ ساله، پورتلند، اورگن
"یک مادر دو ساعت بعد از زایمان مرخص شد. چند روز بعد او را در مسیرم به بیمارستان دیدم و او از من خواهش می‌کرد تا شیر خشک بگیرد چون نمی‌توانست به اندازه کافی شیر تولید کند."
اسماء طاها پرستار اطفال، ۵۷ ساله، پورتلند، اورگن
"هر روز، خانواده‌های ناامید برای خواهش یک قوطی شیرخشک به ما مراجعه می‌کردند تا نوزادان گرسنه‌شان را تغذیه کنند. متأسفانه، با تأمین محدود، ما اغلب نمی‌توانستیم نیازهای فوری آن‌ها را برآورده کنیم."
دکتر امان عوض پزشک اطفال، ۴۰ ساله، آستین، تگزاس
"من در یک بخش مراقبت‌های ویژه نوزادان کار می‌کردم. چندین نوزاد هر روز به‌دلیل کمبود بهداشتی-پزشکی و تغذیه مناسب جان خود را از دست می‌دادند. ما مجبور بودیم تصمیمات سختی بگیریم که کدام نوزاد بیمار به‌خاطر کمبود تجهیزات به ونتیلاتور وصل شود. من خانواده‌ای را دیدم که در یک چادر زندگی می کرد و نوزاد ۳ روزه مرده‌شان را به بیمارستان آوردند."
۵۳ پزشک، پرستار و تکنسین اورژانس شاهد بسیاری از کودکان بودند که از عفونت‌هایی که به‌راحتی قابل پیشگیری بود، رنج می‌بردند و برخی از آن‌ها به‌دلیل این عفونت‌ها جان باختند.
دکتر مارک پرلموتر جراح ارتوپدی و دست، ۶۹ ساله، راکی مانت، کارولینای شمالی
"کودکان با صدمات نسبتاً جزئی، از جمله شکستگی‌ها و سوختگی‌ها، در نتیجه جراحات خود جان سپردند در حالی که حتی در کشورهای در حال توسعه می‌توانستند به‌راحتی نجات یابند."
ابیره محمد پرستار اورژانس و مراقبت‌های ویژه، ۳۳ ساله، دالاس، تگزاس
"زنان و دختران از تکه‌های چادر و قطعات پوشک، حوله و پارچه به‌عنوان نوار بهداشتی استفاده می‌کردند و به بیماری مبتلا می‌شدند." دکتر عرفان گلریا جراح پلاستیک و ترمیمی، ۴۸ ساله، چانتلی، ویرجینیا "صد درصد بیماران جراحی من دچار عفونت شدند. زخم‌ها به‌خاطر نوع آسیب و آوار و زباله کثیف بودند."
دکتر اهلیا کتان پزشک بیهوشی و مراقبت‌های ویژه، ۳۷ ساله، کستا مسا، کالیفرنیا
"چندین بیمار جوان از عفونت دچار قطع عضو بشدند. بهبود ضعیف زخم به‌دلیل کمبود بهداشت و تغذیه منجر به قطع عضو بیشتر شد."
مونیکا جانستون پرستار مراقبت‌های ویژه سوختگی و زخم، ۴۵ ساله، پورتلند، اورگن
"تقریباً تمام کودکان جدیدی که در زمان من پذیرش شدند، جان باختند. تقریباً تمام این مرگ‌ها قابل پیشگیری بود، اگر ما تغذیه مناسب، و توانایی کنترل عفونت (به سادگی صابون و ضدعفونی‌کننده دست) و امکانات کافی داشتیم."
دکتر ادم حماوی جراح پلاستیک و ترمیمی، ۵۵ ساله، ساوت برانزویک، نیوجرسی
"تقریباً تمام کودکانی که تحت مراقبت من بودند، از سوءتغذیه شدید رنج می‌بردند. این منجر به سختی در بهبود پس از جراحی و نرخ بالای عفونت شد. نرخ مرگ‌ومیر برای کودکان زخمی که من مراقبت کردم نزدیک به ۸۰ درصد بود."
ویلهلمی ماسای پرستار مراقبت‌های ویژه و تروما، ۵۰ ساله
"عدم دسترسی به تجهیزات و تأمین پزشکی موجب شد تا بیماران به‌دلیل عفونت‌های قابل پیشگیری جان خود را از دست بدهند."
۶۴ پزشک، پرستار و تکنسین اورژانس شهادت دادند که حتی ابتدایی‌ترین نیازهای پزشکی، مانند صابون و دستکش، معمولاً در غزه در دسترس نیستند.
دکتر نادل فراح پزشک بیهوشی، ۴۲ ساله، تولیدو، اوهایو
"ما جراحی را بدون پوشش یا گان‌های جراحی انجام دادیم. از تجهیزاتی که باید یکبار مصرف باشند، دوباره استفاده کردیم. من در مناطق جنگی دیگری بوده‌ام، اما اینجا به‌طور قابل توجهی بدتر از هر چیزی بود که قبلاً دیده‌ام."
برندا مالدونادو پرستار اورژانس، ۵۸ ساله، ونکوور، واشنگتن
"نوزادان و کودکان با سوختگی ناشی از انفجارها به بیمارستان می‌آمدند — که بسیار دردناک است — و ما هیچ داروی مسکن مناسب یا پماد سوختگی برای گذاشتن روی زخم‌هایشان نداشتیم."
مونیکا جانستون پرستار مراقبت‌های ویژه سوختگی و زخم، ۴۵ ساله، پورتلند، اورگن
"هیچ پوششی برای زخم وجود نداشت که منجر به باز ماندن و در معرض میکروب‌ها قرار گرفتن آن می‌شد. هیچ صابون یا ضدعفونی‌کننده دستی نبود. هیچ تجهیزاتی برای تمیز کردن بیماران در رختخواب بعد از آلوده شدن وجود نداشت. من مدفوع را با توده‌ای از گلوله‌های پنبه‌ای تمیز کردم که واقعاً یک وضع وحشتناک بود."
دکتر ایمن عبدالغنی جراح قلب و قفسه سینه، ۵۷ ساله، هونولولو، هاوایی
"استریل‌سازی در اتاق عمل وحشتناک بود. مگس‌ها در همه‌جا بودند. در محوطه بیمارستان آب فاضلاب وجود داشت که مردم در آن پناه گرفته بودند."
دکتر محمد الجعفری پزشک ریه و مراقبت‌های ویژه، ۴۱ ساله، اوهایو
"بسیاری از زخم‌ها به دلیل کمبود تأمین تجهیزات بهداشتی مناسب عفونی شدند. برای اولین بار در دوران حرفه‌ای‌ام، دیدم که مگس از زخم‌ها بیرون می‌آیند."
دکتر عمار غانم پزشک ریه و مراقبت‌های ویژه، ۵۴ ساله، دیترویت، میشیگان
"ما تجهیزات حفاظتی شخصی، از جمله دستکش، الکل، گان و صابون نداشتیم. مگس‌ها در همه‌جا بودند و باکتری‌ها و عفونت‌های مقاوم را بین بیماران منتقل می‌کردند. بیمارانی که از تروما نجات یافتند، به‌دلیل عفونت جان باختند."
دکتر عرفان گلریا جراح پلاستیک و ترمیمی، ۴۸ ساله، چانتلی، ویرجینیا
"من جراحی را با مجموعه‌های ابتدایی از ابزارها انجام دادم. هیچ داروی مسکنی برای تعویض پانسمان‌ها یا بیماران پس از جراحی بر روی زمین باقی نمانده بود."
نینا نگ پرستار اورژانس، ۳۷ ساله، نیویورک سیتی، نیویورک
"ما به‌طور مکرر از بیماران بدون دستکش یا بهداشت مناسب دست مراقبت می‌کردیم — من این منابع را در کشورهای فقیر مانند هائیتی داشتم."
دکتر مارک پرلموتر جراح ارتوپدی و دست، ۶۹ ساله، راکی مانت، کارولینای شمالی
"اگر تجهیزات پزشکی که با خود آوردیم نبود، هیچ چیزی برای استفاده وجود نداشت. هم میزان بالای بیماری و هم مرگ‌ومیر ناشی از فقط کمبود صابون و استریل‌سازی مناسب غیرقابل اندازه‌گیری بود."
دکتر محمد عبدالفتاح پزشک ریه و مراقبت‌های ویژه، ۳۷ ساله، تاسین، کالیفرنیا
"عفونت‌ها در سراسر بخش مراقبت‌های ویژه پخش شدند و همه ونتیلاتورها با باکتری‌های بسیار مقاوم آلوده شدند. بیشتر افرادی که تحت ونتیلاتور بودند دچار ذات الریه‌های شدید شدند."
دکتر میمی سید پزشک اورژانس، ۴۴ ساله، المپیای واشنگتن
"ما تقریباً هر قطعه تجهیزات پزشکی را دوباره استفاده کردیم — حتی آن‌هایی که برای استفاده مجدد طراحی نشده بودند — که منجر به عفونت‌ها می‌شد. هیچ آنتی‌بیوتیکی وجود نداشت. بارها آب جاری تمام می‌شد و برق در بیمارستان قطع می‌شد. ما نمی‌توانستیم دستان خود را بشوییم."
لاورا سووبودا پرستار زخم، ۳۷ ساله، مک‌کون، ویسکانسین
"تقریباً هر زخم که دیدم عفونی بود. من در یک روز بیشتر از تمام دوران حرفه‌ای‌ام به‌عنوان متخصص زخم کرم دیدم."
آنچه پزشکان و پرستاران آمریکایی به‌طور مستقیم در غزه مشاهده کردند، باید سیاست ایالات متحده در قبال غزه را شکل دهد. ترکیب کشنده‌ای که سازمان دیده‌بان حقوق بشر به‌عنوان محدودیت عمدی غذا و کمک‌های انسانی، جابجایی جمعیت و تخریب سیستم بهداشت و درمان توصیف می‌کند، تأثیر ویرانگری دارد که بسیاری از محققان هولوکاست و نسل‌کشی نزدیک به یک سال پیش هشدار داده بودند. قانون و سیاست‌های آمریکایی مدت‌هاست که انتقال سلاح به کشورها و واحدهای نظامی که مرتکب نقض‌های شدید حقوق بشر می‌شوند، به‌ویژه — همان‌طور که سیاست انتقال سلاح‌های متعارف ایالات متحده (به‌روزرسانی سال ۲۰۲۳) به وضوح بیان می‌کند — زمانی که این نقض‌ها کودکان را هدف قرار می‌دهد، ممنوع کرده است. تصور این نقض‌ها در این سطح دشوار است: مانند این که به‌طور مکرر به‌سر کودکان خردسال شلیک می‌شود، نوزادان و مادرانشان به‌دلیل محاصره کمک غذایی و تخریب زیرساخت‌های آب در حال گرسنگی هستند، و سیستم بهداشتی که نابود شده است. در طول ۱۲ ماه گذشته، در قدرت دولت آمریکا بود که جریان کمک‌های نظامی ایالات متحده به اسرائیل را متوقف کند. در عوض، ما در هر فرصتی به شعله‌ور شدن این آتش دامن زدیم و بر اساس به‌روزرسانی وزارت دفاع اسرائیل در اواخر اوت، بیش از ۵۰,۰۰۰ تن تجهیزات نظامی، مهمات و تسلیحات از زمان آغاز جنگ ارسال کردیم. این عدد میانگین بیش از ۱۰ هواپیمای حمل و نقل و دو کشتی باری تسلیحات در هر هفته را نشان می‌دهد. اکنون، پس از یک سال ویرانی، برآوردها از تلفات فلسطینیان از ده‌ها هزار تا صدها هزار متغیر است. کمیته بین‌المللی نجات، غزه را به‌عنوان "خطرناک‌ترین مکان در جهان برای کارگران کمک‌رسان، و همچنین خطرناک‌ترین مکان برای یک غیرنظامی" توصیف می‌کند. یونیسف غزه را به‌عنوان "خطرناک‌ترین مکان در جهان برای یک کودک" ارزیابی می‌کند. آکسفام گزارش می‌دهد که در المواسی، منطقه‌ای که اسرائیل به‌عنوان منطقه امن انسانی در غزه تعیین کرده، یک توالت برای هر ۴,۱۳۰ نفر وجود دارد. نیمی از گروگان‌هایی که در غزه باقی مانده‌اند، به‌گفته گزارش‌ها، مرده‌اند. و در حالی که مقامات آمریکایی حماس را به خاطر طولانی کردن جنگ و ممانعت از مذاکرات سرزنش می‌کنند، رسانه‌های اسرائیلی به‌طور مداوم گزارش می‌دهند که نخست‌وزیر بنیامین نتانیاهو مذاکرات آتش‌بس با حماس و حزب‌الله را به هم زده و به‌طور غیرمسئولانه تنش را افزایش داده است، به‌جای رسیدن به توافقی که می‌تواند بسیاری از اهداف اعلام شده جنگ اسرائیل را محقق کند، از جمله آزادسازی گروگان‌های اسرائیلی. آیا این نتیجه وحشتناک برای فلسطینیان و اسرائیل ارزش این را داشت که حاکمیت قانون را در جامعه خودمان را فدا کنیم؟ بدون شک، دولت بایدن-هریس نمی‌تواند بگوید که نمی‌دانست چه می‌کند. هشت سناتور فعلی ایالات متحده، ۸۸ عضو مجلس نمایندگان، ۱۸۵ وکیل (از جمله ده‌ها نفر که در دولت کار می‌کنند) و ۱۲ کارمند دولتی (که به‌دلیل سیاست غزه ما استعفا دادند) به دولت گفته‌اند که ادامه تسلیح اسرائیل طبق قانون ایالات متحده غیرقانونی است. در سپتامبر، پروپابلیکا گزارش داد که دولت بایدن-هریس برای جلوگیری از پیروی از قوانینی که عواقب واضحی برای کشورهایی مانند اسرائیل که مانع کمک‌های انسانی می‌شوند، به‌دنبال راه‌هایی بوده است. روزنامه‌نگار و مفسر پیتر بینارت به‌تازگی پیشنهاد کرده که معاون رئیس‌جمهور، کاملا هریس می‌تواند "یک شکاف واضح" با سیاست فاجعه‌بار غزه دولت کنونی را در طول نامزدی‌اش برای ریاست‌جمهوری اعلام کند. چگونه؟ "خانم هریس باید به سادگی بگوید که قانون را اجرا خواهد کرد." همراه با اسرائیل، ایالات متحده در حال تبدیل غزه به یک بیابان وحشتناک است. اما هرگز دیر نیست که مسیر را تغییر دهیم: ما می‌توانیم استفاده اسرائیل از سلاح‌ها، مهمات، سوخت جت، اطلاعات و پشتیبانی لجستیکی ما را با عدم تأمین آن‌ها متوقف کنیم، و می‌توانیم جریان سلاح به تمام طرف‌ها را با اعلام تحریم تسلیحاتی بین‌المللی علیه اسرائیل و همه گروه‌های مسلح فلسطینی و لبنانی متوقف کنیم. اجرای قوانین آمریکا که نیاز به توقف کمک‌های نظامی به اسرائیل دارند، حرکتی با حمایت گسترده خواهد بود: سازمان‌های بشردوستانه، ده‌ها عضو کنگره، اکثریت آمریکایی‌ها و اکثریت قاطع کشورهای عضو سازمان ملل همه توافق دارند. این وحشت باید پایان یابد. ایالات متحده باید تسلیح اسرائیل را متوقف کند. و پس از آن، ما آمریکایی‌ها نیاز داریم به‌طور جدی به انتقاد از خودمان بپردازیم.