غوغای یک توئیت در بین فرزندان شهدا

پایگاه اطلاع رسانی ۲۴ آنلاین این مطلب را بدون هیچ پیشنه و نگاه به سایر مطالب مندرج در صفحه شخصی ایشان و با توجه به سوالات متعدد جامعه ایثارگری منتشر کرده است

در این متن آمده:

"حساب ما ⁧‫بچه شهید معمولی‬⁩ ها رو از ⁧‫بچه‌ شهیدای شاخص‬⁩ جدا کنید!

‌سایه‌ی سنگین پروپاگاندای این گروه از فرزندان شهدای شاخص بر افکار عمومیِ جامعه و فرزندان شهدای معمولی آسیب جبران‌ناپذیری وارد کرد!

‌آسیبی که بر خلاف نظر آنها، گسل عمیقی بین افکار عمومی جامعه و فرزندان شهدا ایجاد کرده بود.

‌با تصویری که از توزیع نامتوازن دستِ نوازش «عمو»ها بر سر این گروه و بذل و بخشش بی‌حسابی که «عمو»ها از بیت‌المال به آنها کرده بودند، در جامعه منعکس و غالب شد؛ هیچ کس ندید چند نفر از فرزند شهدا به خاطر مشکلات‌‌شان خودکشی کردند، مجبور به کودک‌همسری شدند یا برای تأمین مخارج درمان‌‌شان مشکل داشتند…"

همچنین آمده است:

‌"چرا بچه‌‌‌های شهدای شاخص احساس کردند که چنان قداستی پیدا کردند که می‌توانند برای حق تعیین سرنوشت مردم ایران تصمیم بگیرند و در دعوت از «عمو»هایشان مانیفست بدهند!

‌چرا هر زمان که «عمو»هایشان قرار است لقمه‌ی چرب‌تری بردارند از غار و ‌پیله‌ی خود بیرون آمده و در حمایت از «عمو»ها احساس تکلیف میکنند!؟

‌ در فضای شیشه‌ای که فضای مجازی با گردش آزاد اطلاعات ایجاد کرده شاید کمک می‌کند به شفاف‌تر شدن تصویری که تریبون‌های «عمو»ها سال‌ها از مصادره‌ی شهدا و بازماندگان‌شان ساخته و جامعه به وضوح ببیند که ما ⁧‫#بچه_شهید_معمولی‬⁩ ها قرابتی با این «عمو»های کذایی نداریم.

‌به عنوان یک ⁧‫#بچه_شهید_معمولی‬⁩ می‌گویم که بچه‌شهید در هیچ هاله‌ی مقدسی احاطه نشده، نظراتش برتری بر دیگران ندارد، دل در گروِ محبت هیچ «عمویی» ندارد، غم و شادیش با غم و شادیِ مردم مشترک است و همگام و همدل با مردم برای سعادت ایران‌ تا پای جان تلاش میکند.

کاش در مقابل «عمو»یی که در دوران فرماندهی خودش این بدعت را با گلچین کردن فرزندان سرداران شهدا با هزینه بیت المال تحت عنوان «بنیاد ستارگان شاهد» بنا نهاد، ایستاده بودید تا امروز این‌چنین بی‌محابا نام شهدا برای امیال و مقاصد سیاسی هزینه نمی‌شد و گروهی خسرالدنیا و الاخرة به خون شهدا و افکارعمومی جامعه مدیون نمی‌شدند.

‌سمیرا کرمی

‌بچه شهید معمولی"

گفتنی است شهید غلامرضا کرمی در عید قربان سال ۶۷ در منطقه حاج عمران به شدت مجروح و قطع نخاع می‌گردد و پس از سه سال جانبازی سخت و تحمل درد و رنج فراوان بر اثر شدت جراحات و درمان های متعدد در عید قربان سال ۱۳۷۰ به شهادت می‌رسد.