فوری رفت و از مسافران هواپیما در قسمت جلو یک نفر داوطلب به شرط نترسیدن خواست. حنیف عمران‌زاده دستش را بالا آورد و جایش را با من عوض کرد. در آن لحظه نمی‌دانستم که مهماندار نیاز به مسافر شجاعی داشت که در لحظه خروج اضطراری زودتر از همه به بیرون بپرد و دیگران روی موج شجاعت او همین کار را تکرار کنند. بیش از ۴۵ دقیقه دور آسمان تهران چرخیدیم. بار سوم بود که خلبان برای فرود بخت خودش و ما را آزمایش می‌کرد، باز هم نتوانست اما این بار وقتی که حوالی باند مهرآباد ارتفاع را زیاد کرد، ماشین‌های آتش نشانی و آمبولانس که آن پایین در حالت آماده باش قرار گرفته بودند خبر از یک پایان تلخ می‌دادند ولی انگار که خدا خندید، رحم کرد و دوباره ما را در آغوش گرفت. نشستیم. نمردیم و مات و مبهوت بازگشته‌ایم به زندگی. حداقل امشب می‌توانم به سرطان فکر نکنم؛ به پارازیت، به زلزله، به پول، به بدشانسی، امشب فقط به زندگی فکر می‌کنم.»

پنج شنبه ۲۰ آذر ۱۳۹۳